Metale ciezkie i ich sole

Nieorganiczne związki rtęci były jednymi z pierwszych środków przeciwbakteryjnych. Ich skuteczność została podważona, gdy stwierdzono, że działają one przede wszystkim bakteriostatycznie. Stwierdzenie to nie znalazło jednak pełnego odbicia w obiegowych opiniach w świecie medycznym i wielu lekarzy uważa związki rtęci za skuteczne środki odkażające. Przeciwbakteryjne działanie rtęci związane jest z jej powinowactwem do grup sulfhydrylowych; zablokowanie tych grup w enzymach komórki bakteryjnej powoduje zahamowanie jej wzrostu. Usunięcie rtęci ze środowiska powoduje jednak przywrócenie wzrostu bakterii, nawet jeśli były one eksponowane na rtęć przez wiele miesięcy. W tkankach i płynach tkankowych znajduje się wiele związków, zawierających grupy sulfhydrylowe; bakterie, których wzrost zahamowano działaniem związków rtęci, wprowadzone do płynów ustrojowych mogą więc szybko odzyskać zdolność wzrostu. Pomimo tych udowodnionych wad, związki rtęci są niekiedy stosowane jako środki odkażające, a przyczyną ich zmniejszającej się popularności jest raczej duża toksyczność niż mała skuteczność. Chlorek rtęciowy (sublimat) bywa stosowany niekiedy do odkażania przedmiotów szklanych i porcelanowych. Duża toksyczność jest jego dodatkową wadą.